Życiorys
Do 1966 r. mieszkał w Węgrowie.
Od 1967 r. w Warszawie, gdzie w 1980 r. ukończył liceum ogólnokształcące.
W 1976 r. obronił dyplom czeladniczy, a w 1979 r. mistrzowski w zawodzie złotniczym jako najmłodszy mistrz w historii polskiego złotnictwa.
Zawodu uczył się u najlepszych polskich złotników – Bolesława Ruszteckiego, Stanisława Syrzyckiego oraz Michała Śniegockiego. Posiada złote medale, dyplomy i wyróżnienia złotnicze wystaw w Polsce i na świecie.
Był laureatem jedynej jak dotychczas wystawy złotniczo-jubilerskiej rzemiosła artystycznego Młodych Talentów.
W 1979 r. uruchomił własną pracownię złotniczą, nawiązując do rodzinnych, wielowiekowych tradycji.
Firma w szczytowym okresie przekształcona została w spółkę, a w 1992 r. zatrudniała ponad 600 osób w 77 sklepach, 50 stoiskach i 3 pracowniach produkujących biżuterię ze złota i srebra, będąc największą w Środkowej Europie.
Był wówczas wśród 10 najbogatszych Polaków. Jego rodzinna spółka inwestowała w rekonstrukcję zabytkowych pałaców, m.in. w Kotlinie Kłodzkiej, tworząc luksusową bazę hotelowo-konferencyjną.
Działalność złotniczo-jubilerską prowadzi nadal, specjalizując się m.in. w biżuterii patriotycznej, która jest jedną z pasji jego życia, jedyną taką kolekcją na świecie. Jest autorem chronionej prawami autorskimi nazwy „patriotyki” oraz „biżuteria patriotyczna”. W 1992 roku otrzymał srebrną odznakę „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” za wyjątkowe zasługi dla umocnienia kultury fizycznej i sportu.
Razem z synami Karolem i Maciejem przed Bazyliką w Węgrowie. Tu miałem chrzest i pierwszą komunię świętą.
Cmentarz w Węgrowie, od lewej: nagrobki księdza Mieczysława, mojego ojca Karola, pośrodku dziadków ze strony mojej matki Sabiny – Natalii i Bronisława Tarapata. Po prawo nagrobek dziadków ze strony mojego ojca Karola, Marii i Władysława Bubel.
Po lewej – dom rodzinny, po prawej – fragment nagrobka mojej matki Sabiny na cmentarzu powązkowskim przy katakumbach w Warszawie.
